نگاهی به عملکرد آنته ربیچ در میلان: خشن، روانی اما دوست‌ داشتنی

اولین بار ربیچ را در فینال جام حذفی آلمان (۲۰۱۸) به یاد دارم. او در آن بازی جالب که مربی فصل بعد بایرن ، یعنی نیکو کواچ مقابل این تیم قرار گرفته بود ، دو بار برای فرانکفورت گل زد. بازی عجیبی بود و برای هواداران آینتراخت فرانکفورت رویایی.

بعد او را در جام جهانی ۲۰۱۸ به یاد می‌آورم. جایی که یکی از سریع ترین بازیکنان جام بود. فقط یک گل زد(به آرژانتین) اما حتی در فینال یکی از یازده بازیکنی بود که مقابل فرانسه بازی کردند.‌

ربیچ در میلان روز های پر فراز و نشیبی داشت. ۱۹ هفته‌ی آخر ۲۰۱۹/۲۰ بهترین روز های حضورش در میلان بود. او در ۲۱ بازی جام حذفی و لیگ ۱۲ گل زد و ۴ پاس گل داد! ابتدا در بازی دراماتیک مقابل اودینزه بریس کرد تا به لطف گل های تئو و او  میلان آن بازی را ۳-۲ ببرد. و بعد به اینتر ، رم ، لاتزیو و یوونتوس (در آن کامبک عجیب و غریب  ،۴-۲ ) هم گل زد. او در بازی رفت جام حذفی تک گل میلان مقابل یووه را به ثمر رساند. آن بازی مساوی شد. در بازی برگشت ربیچ در دقیقه ۱۷ کارت قرمز گرفت ، و میلان نتوانست گلی بزند. والری در همان بازی رفت نتیجه را مشخص کرده بود…

در فصل بعد ، ۲۰۲۰/۲۱ هم ربیچ گل های مهمی به رم،لاتزیو و یوونتوس (در آن بازی به یادماندنی ۳-۰) زد تا به میلان کمک کند بعد از ۸ سال به لیگ قهرمانان برود. او در هفته های پایانی نه تنها به یوونتوس گل زد بلکه در مقابل تیم دیگر تورین ، یعنی تورینو هتریک کرد.(گمان کنم در زمان حضور پیولی فقط ژیرو و ربیچ برای میلان هتریک کرده اند) خاطره بد ربیچ مصدومیت شدید او از ناحیه دست در بازی مقابل کروتونه بود… او در ۳۳ بازی این فصل ، ۱۱, گل زد و ۵ پاس گل داد. نکته‌ی جالب این فصل، محرومیت دو جلسه‌ای ربیچ ، پس از فحاشی به داور بازی با ناپولی یعنی فابریزیو پاسکوا بود.

در فصل ۲۰۲۱/۲۲ او در هفته‌ی سوم مقابل لاتزیو به زلاتان و لیائو پاس گل داد. در بازی بعدی‌اش اولین گل میلان ، پس از هفت سال دوری از لیگ قهرمانان را در آنفیلد و مقابل لیورپول به ثمر رساند. که البته این تنها گل او در لیگ قهرمانان است. او برای سومین بازی پیاپی ، این بار به حریف محبوبش یوونتوس گل زد. بعد از بیست و دو هفته، دروازه‌ی سالرنیتانا را باز کرد تا طلسم گل نزدنش را بشکند. تا هفته‌ی آخر او دیگر گلی نزد تا همین آمار ۳ گل و ۲ پاس گل برایش ثبت شود.

 واکنش ربیچ به ناداور ترکیه‌ای بازی با اتلتیکو (چاکر) و البته داور ناشیِ بازی با اسپتزیا (سرا) ،  خاطراتی هستند که در ذهنمان مانده.او در این فصل با وجود عملکرد خوب در شروع فصل ، به دلیل مصدومیت ها نتوانست آنطور که باید و شاید به میلان کمک کند.اما به هر حال با میلان اسکودتو گرفت و در هفته های پایانی هر وقت که به زمین آمد با شور و نشاط خاصی بازی می‌کرد.

فصل ۲۰۲۳ برای ربیچ مثل یک رویا شروع شد اما مثل یک کابوس ادامه پیدا کرد و تمام شد. او در هفته‌ی اول مقابل اودینزه بریس کرد . پس از بازگشت از مصدومیت در هفته‌ی هشتم مقابل امپولی هم گل زد و هم پاس گل داد. اما بعد از پاس گلش  به تونالی در هفته‌ی دهم و مقابل ورونا، تا آخر فصل نه گل زد و نه پاس گل داد.

ربیچِ خشن ، روانی و دوست داشتنی دیگر نتوانست در میلان قد علم کند. گویی پس از اینکه لیائو جای او را گرفت ، او تلاشی برای رقابت نکرد. البته که پس از موفقیت لیائو که اصلا مصدوم نمی‌شود، بیشتر به عنوان مهاجم به ترکیب اضافه می‌شد. و حتی در کنار لیائو هم بازی می‌کرد. اما او پیشنهاد پیولی برای بازی در وینگر راست را نپذیرفت ، در صورتی که اینگونه می‌توانست بیشتر بازی کند. اما مگر مصدومیت ها می‌گذاشتند؟! فارغ از مصدومیت ها و درخشش لیائو، شرایط روحی ربیچ -به خصوص پس از دعوت نشدن به تیم ملی و قبل تر از آن ، عملکرد افتضاح در یورو- هم در افول او بی تاثیر نبود.

(ربیچ در ۱۲۳ بازی برای میلان ۲۹ گل زد ، ۱۳ پاس گل داد ، ۱۸ کارت زرد و ۲ کارت قرمز گرفت.)

ربیچ حالا شماره‌ی ۷ بشیکتاش است و امیدوارم به روز های خوبش برگردد.❤️🖤