بدون شرح (مخاطب خاص بی ارزش)

توی این سالها که من طرفدار تیم بودم (سالهای قبل که من یادم نیست بماند) انقدر بازیکن های بزرگ و تراز اولی وجود داشته که نیمکت نشینای ما آرزوی تیم هایی مثل رئال و بارسلونا و منچستر بوده

کاکا – رونالدو اورجینال – رونالدینیو – بکام – اینزاگی – مالدینی – ژرژوآ – فان باستن – پیرلو – باجو – کاستاکورتا – سیدورف – ساویسویچ – رایکارد – رود گولیت – شوچنکو – بارزی و هزاران بازیکن دیگه

یه زمانی بازیکنایی مثل هاکان آرزوشون بوده بازیهای ما رو ببینن ولی از بد روزگار مجبوریم یه عده ای رو تحمل کنیم و از همه مهمتر شماره 10 تیم رو توی تنشون ببینیم که چه جور این پیرهن براشون گشاده و توی تنشون زار میزنه و بعد خودشون فک کنن خبریه

همینقدر از اعتبارمون تو اروپا بگم که تو این 8 سالی که ما نبویدم هیچکدوم از تیمای ایتالیایی نتونستن کاری کنن

شما بایدم افتخارت این باشه که فقط توی لیگ قهرمانان بازی کنی (این چیزی که واسه شما آرزوه واسه ما خاطرس) چون برای ما بازی کردن مهم نیست و تو این چند سال حتی کسی نتونسته به گرد پامون برسه ما وقتی میاییم که قهرمان بشیم و با بودنمون تن بقیه تیمها بلرزه حتی امسال بعد 8سال اومدیم و تو گروه مرگ یقه بقیه تیمارو گرفتیم

و اما آقای هاکان فقط یه نکته روزایی که تو اینجا بودی ما اصلا یادمون نمیاد که بخوایم در موردت فکر کنیم

شما هم به همون تیمی برو که تنها افتخارش شرکت کردن توی لیگ قهرمانانه

زنده باد میلان و میلانی

#من_هوادارم